Korytarz

Korytarz, po jednej stronie okna, po drugiej drzwi do pokojów

Dziewczyna w czarnej sukni weszła na korytarz razem ze średniej wielkości walizką w ręce. Znudzonym wzrokiem szukała na drzwiach numeru 14. Zatrzymała się i spojrzała na drzwi. Było jej wszystko jedno czy jest tu w akademii czy w rezydencji razem ze swoimi rodzicami. Położyła walizkę na ziemi i włożyła rękę do kieszeni w poszukiwaniu klucza do pokoju.

Szedł, poszukując numeru 15. Miał malutką walizkę z ubraniami i torbe, także mała z książkami i 4 lampami naftowymi. Przeszedł obok dziewczyny, która wchodziła do pokoju nr. 14. On wyjął klucz, obejrzał go i zaczął otwierać drzwi. Nie odezwał się ani słowem, jak miał w zwyczaju. Po chwili, zrezygnował z otwierania, bo się zaciął. Za chwile się zdenerwuje, trzepnie w drzwi z kopa, włoży klucz i otworzy, tak jak trzeba... miał taki zwyczaj, jak się drzwi zacinały. No co? Nie czepiać się.

Westchnęła. Zgubiła klucz? Niemożliwe, na pewno wkładała go do kieszeni sukni. Kątem oka zerknęła na wampira który nie mógł otworzyć drzwi.
- Trzeba najpierw nacisnąć klamkę, potem otwierać
Powiedziała nie patrząc na chłopaka. Zatrzaśnięte drzwi są częstym problemem i często nie wiadomo jak go rozwiązać. Zrezygnowana zaczęła szukać w drugiej kieszeni

- Tylko klucz nie chce się poruszyć.
Powiedział obojętnym tonem. Drzwi wyglądały na grubę, a więc kopniak nie zniszczy ich nie? Zaczął znów się siłować z kluczem i tak ciagle, przez 10 minut. Po chwili zdenerwował się i przygotował do kopnięcia jak to miał w nawyku. Trzepnął w drzwi z całej siły. Po korytarzu poniosło się echo uderzenia, włożył klucz i bez problemu przekręcił go. Nacisnął klamkę i pchnął... nic. Warknął, włożył klucz i jeszcze raz przekręcił. Znów spróbował i nic. Dał sobie spokuj i usiadł pod oknem. Za chwile spróbuje je wyważyć.

- Cóż zdarza się
Powiedziała i westchnęła. W tej kieszeni też go nie miała. I co tu teraz zrobić? Spojrzała na korytarz ale niestety nigdzie nie zauważyła zguby. Westchnęła cicho i położyła walizkę obok drzwi. Poszuka jeszcze chwilę a jak nie użyje swoich mocy. Nie ma co się z tym męczyć.

Popatrzył na drzwi dziewczyny. Klucze nie były podpisane... trochę go to dziwiło. Wziął swój podszedł do drzwi dziewczyny i włożył klucz. Przekręcił, nacisnął klamkę i otworzył je.
- Cudnie... ludzie muszą mylić klucze do pokojów... niech je podpisują. No to teraz będę musiał wracać po swój.
Warknął pod nosem, po czym pomyślał chwilę, po co by miał? Podszedł do drzwi, wyjął z kieszeni, coś, na wygląd wytrychu. Zaczął grzbać w zamku. Coś klikneło, przekręcił zamek, otworzył drzwi, wrzucił tam walizki dwie, zamknął drzwi, używając wytrzychu i po chwili usiadł pod ścianą i zaczął rozmyślać.

Uśmiechnęła się ironicznie. W końcu znalazła klucz pod swojego pokoju i przyjrzała się mu. Podeszła do drzwi chłopka. Klucz pasował idealnie.
- Wypadałoby. Pewnie nie raz już klucze się pomyliły
Powiedziała, weszła do pokoju i włożyła do nich walizki. Wyjęła z jednej jeden z jej sztyletów. Podeszła do drzwi chłopaka i wyryła na nich numer 15. Potem wzięła swój klucz na którym umieściła liczbę 14
- Teraz nie będzie się mylić
Powiedziała i wrzuciła sztylet do walizki.

- Dobre... Też posługujesz się sztyletami najwyraźniej.
Powiedział. On schowane miał sztylety zawsze w pochwach, przyczepionych na plecach. Zazwyczaj, nie zwracały czyjej kolwiek uwagi. Wyjął obydwa, popatrzył na swoje drzwi. Rzucił w nie sztyletem idealnie pomiędzy dwoma cyframi. Sztylet wbił się na jeden cm. Lekko się zachwiał i po chwili stanął. Eret do neigo podszedł wyjął go i schował do pochwy. Teraz na drziwach miał napis "1.5". Przyglądał się temu chwilę, po czym usiadł tam gdzie przed chwilą był.
- Eret Tirinaro.
Przedstawił się dziewczynie. Jego ton głosu nie zmieniał się nawet na sekunde. Wciąż był obojętny i chłodny.

- Sakura Horiuchi
Powiedziała obojętnym tonem patrząc na dziurę pomiędzy cyframi. Chłopak musiał długo trenować rzucanie do celu jak i samą walkę. Rzadko się zdarza w tych czasach, że wampiry są w jakikolwiek sposób uzbrojone
- Miło mi
Tą kwestę powiedziała czysto automatycznie. W ten sposób musiała witać każdą nowo poznaną osobę. Weszło jej to w krew w końcu przez tyle lat żyła pod żelaznymi regułami etykiety w zamku. Chyba najwyższy czas się tego oduczyć.

Popatrzył na nią. Dziewczyna, z zasadami.... nienawidzi takich. Wzruszył tylko ramionami i zaczął grzebać w kieszeniach z byle jakiego powodu. Na sobie miał koszule a pod nią cięką zbroję. Wyjął drugi sztylet i zaczął, tępą stroną szorować sobie po skórze, nie robiąc sobie ran.

Spojrzała na zegar który było widać przez okno. Było dość późno, a trzeba było się jeszcze rozpakować. Skinęła głową do chłopaka na pożegnanie i weszła do pokoju zamykając się od środka na klucz.

Zrobił podobnie. Wszedł do pokoju i zaczął się rozpakowywać, czego niebyło dużo. Uwinął się w pięć minut i wyszedł na małą przechadzkę po parku, jak miał w zwyczaju. Róznie bywa z ludźmi.. jedni są lepsi i trzymają się reguł inni gorsi i robią co chce ta dusza... ale cóż poradzić ziemi się nie zmieni.

Szła przez dość długi korytarz w poszukiwaniu swojego pokoju. Jej powłóczysta, czarna suknia, sięgała ziemi, a na jej szyi błyszczał nieśmiało amulet z czarnego obsydianu. Miyako zauważyła na jednych drzwiach napis z numerem 22. Jej pokój. Dziewczyna przystanęła przed nim i włożyła do dziurki klucz, który dzierżyła w dłoniach od dłuższego czasu. Klucz pasował idealnie. Mi przekręciła go w zamku, po czym otwarła drzwi. weszła do pokoju.